ประเทศของฉัน ขอฉันให้เรียบ

ประเทศของฉัน ขอฉันให้เรียบ ทุกวันนี้ ความคิดชาตินิยมทำให้ผู้คนแตกแยกกัน เหตุการณ์นี้แพร่ ลำพูน ลำปาง กระจายไปทั่วโลกดังไฟลามสวนยางพาราหน้าผลัดใบ ผู้คนได้รับการปลูกฝังให้รักชาติ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังในการปลุกปั่นให้เกิดความรักชาติเป็นผู้ที่กำลังแสวงหาอำนาจให้กับตน ขยายขอบเขตอำนาจให้กว้างขวางขึ้น และสร้างความร่ำรวยให้แก่ตนเองยิ่งขึ้น เราแต่ละคนล้วนมีส่วนร่วมในการกระทำนี้ เพราะเราเองก็ปรารถนาอำนาจเหมือนกัน การมีชัยชนะเหนือแผ่นดินของผู้อื่น (เหนือจิตใจของผู้อื่น) ทำให้เรามีตลาดใหม่ๆ สำหรับขายสินค้า ทั้งยังเป็นสถานที่เผยแพร่ลัทธิการเมืองและศาสนาของเราด้วย เราต้องพิจารณาการกระทำอันรุนแรงและความแตกแยกนี้ ด้วยจิตใจที่เป็นกลาง ไร้อคติ นั้นคือ เราต้องไม่ยึดมั่นในชาติเผ่าพันธุ์หรือลัทธิใด แต่เราควรพยามค้นหาว่าอะไรคือความจริง ความสุขอย่างใหญ่หลวงจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ เราได้พิจารณาสิ่งต่างๆ ด้วยจิตใจที่ใสสะอาดบริสุทธิ์ ไม่ถูกความคิดหรือคำบงการใครครอบงำ (ไม่มีทางขอบอก)  ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นรัฐบาล ผู้เชี่ยวชาญ หรือผู้คงแก่เรียนเพียงใดก็ตาม เมื่อใดเราได้ตระหนักอย่างถ่องแท้ว่าความรักชาติเป็นอุปสรรคต่อความสุขของมวลมนุษย์ จิตใจของเราจะไม่ขัดแย้ง เพราะความรู้สึกรักชาติจะมลายหายไปจากจิตใจของเรา ความคิดค่านิยม การแบ่งชนชั้นหรือเชื้อชาติล้วนเป็นความคิดยึดมั่นในตัวตน ทำให้มนุษย์แตกความสามัคคี อันที่จริง ชาติคืออะไร ถ้าไม่ใช่เพียงกลุ่มชนที่อยู่ร่วมกันด้วยเหตุผลทางเศรษฐกิจ สวัสดิภาพทางกาย ความกลัว และการหาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ทำให้จิตใจของเรายึดมั่นใน “ประเทศของฉัน” พร้อมทั้งสร้างกำแพงขึ้นแบ่งแยกทำลายภราดรภาพ และความเป็นเอกภาพของมนุษย์ เสียงเขาว่ากันพรรณนั้น  อีกไม่นั้นจะออกจากป่าใหญ่ไปหาเมืองใหญ่แล้ว วิ้ว วิ้ว วิ้ว... เกือบสามปีกับงานในป่ากับผู้คนหลากหลายชีวิต ร้อยเหลี่ยมมุมคิด ไม่ได้อะไรเป็นหลักเป็นฐานสักเท่าไหร่ ถ้าคิดเป็นวัตถุนิยมนอกจากน้อง Prado คันน้อย 1 คัน พอทีจะเป็นสิ่งประโลมใจสำหรับการทุ่มเทสรรพกำลังปัญญาเท่าที่สมองบัวกลางน้ำจะเค้นออกมาได้  แต่ถ้าคิดเป็นวิชาการ ก็แค่อีกเล่มหนึ่งที่จะได้ไปเพิ่มน้ำหนักบนชั้นวางหนังสือหาประโยชน์มิได้ เมื่อไม่มีใครนำไปกระทำ มันแค่ขั้นตอนการทำงานงานหนึ่งที่มนุษย์กลุ่มหนึ่งวางขั้นตอนเอาไว้ แต่มิเป็นไรเพราะเรามีค่า เขาเลยจ้างทำงาน (ฮึ ฮึ ฮึ ในลำคอเบาๆ) พร้อมจิบไฮเนเก้น ตบท้ายด้วยเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่คั่วเอง อย่างมีความสุขตามประสา คิดถึงทุกคน แต่ทุกคนคงไม่คิดถึง